De engel van het station

Vandaag zag ik haar voor het eerst. Ze kwam het ‘nieuwe’ stationsgebouw uit en liep me tegemoet. Anderen zouden haar misschien omschrijven als engelachtig: slank bijna dun postuur, lang heel blond bijna wit haar dat ze met zo’n kenmerkende hoofdbeweging over haar schouder gooide, een kleurloze jas – ik weet dat wit, beige en grijs ook kleuren zijn, maar geen enkele van deze kleuren was van toepassing op de kleur van die jas – een licht t-shirt, witte sneakers en een crème witte broek. En natuurlijk witte ‘oortjes’ in. Ze glimlachte tevreden.

In een bijna niet te bedwingen opwelling – ik wendde mijn hoofd al in haar richting – wilde ik tegen haar zeggen: ‘Leuke, nieuwe broek!’ Maar dat zou ze raar gevonden hebben. Want hoe kon ik weten dat de broek nieuw was? Door die gedachte moest ik op mijn beurt glimlachen. Ik kon inderdaad zien, dat die broek rechtstreeks uit de (online) winkel kwam. Nee, niet doordat het prijskaartje er nog aanhing – dat zou zo cliché zijn. Ik zag het, omdat halverwege de kuit in beide pijpen nog een horizontale vouw zat. Precies de vouw van hoe de broek in de winkel of het magazijn opgevouwen op de stapel had gelegen. Welke moeder vertelt haar kind nog dat je een nieuwe broek eerst even moet uithangen, of de vouw eruit moet strijken…?